yeah!!!!
Nareeeszcie!

Moją opinię już znasz droga Lenko

Opowiadanie zajebiste i wzruszające

Oczywiście xD nie no ale świetne jest xD

Więc pisz następny

smaczneeego xD

Stowarzyszenie zdesperowanych Chlipaków   - Odc. 2


Klara

- Właśnie wróciłam ze spotkania z Mikołajem! - Krzyknęłam do słuchawki. - On jest cudooowny!
- Słyszałam! - Wrzasnęła równie głośno Werka. - Jak tak piszczysz to mi się przypomina Pablo - Rozmarzyła się.
- Halo! Ziemia do Weroniki! - Powiedziałam. No bo co, kurcze! Ja tu przeżywam, a ona mi wyjeżdża z niespełnioną miłością!
- Słyszę. Czaję. Robię. Kochana ja tu usycham!
- Czyli witamy w domu. - Burknęłam niezadowolona. No, ale cóż Wercia była jedyną osobą, do której mogłam dzwonić z drobnostkami, a ona i tak uzna, że to ważne. Ale przyjaciele niestety też mają wady.
- Klaruś, jesteś? - Wybudził mnie głos ze słuchawki.
- Jestem... - Bąknęłam niezadowolona.
- To opowiedz o tej randce...


Werka

Tak było. Zazwyczaj to ja dzwoniłam do Klary. Co wieczór, żeby zdać relację z dnia. Lecz jeśli to ona dzwoniła pierwsza to oznaczało, że jej źle, albo wróciła ze spotkania z Mikołajem. To drugie było najgorsze. Kla zalewała mnie potokiem słów, a jeśli śmiałam coś skomentować od razu zmieniała głos i zachowywała się jak rozkapryszone dziecko. Myślała pewnie, że tego nie słyszę. Jednak Klara była dobrą przyjaciółką. Doceniała moją pracę i była moim najlepszym "pacjentem". Moim marzeniem było zostać psychologiem lub psychiatrą. Kochałam słuchać i doradzać. Czułam się potrzebna. Ale to działało też w dwie strony. Kiedy ja miałam doła jak Rów Mariański (co często zdarzało się przy Pawle), to Kla była pierwszą i jedyną osobą, której się zwierzałam.
Tym razem było jeszcze gorzej. Klara zdobyła się na to, żeby pocałować Mikołaja w policzek. Oczywiście nie wiec czy dobrze zrozumiałam.  Tyle wyłapałam w jeszcze szybszym niż zwykle tempie mówienia Kli.
- I normalnie... W policzek... Tak się uśmiechnął... Do domu... Szczęśliwa... - Tyle zrozumiałam. Heh... Będę miała z nią dużo pracy.


Szimi

"Był lipcowy wieczór... Słońce chyliło się ku zachodowi. Siedziałam pod akacjom razem z nim... Damian wyglądał wspaniale. Siedział obok mnie, skubiąc białe kwiatki dusznego drzewa. Moim marzeniem było zostać tu. Pod tą feralną akacjom. Damian wpiął mi gałązkę w jeszcze bardziej rozczochrane włosy niż zawsze..."
Wtedy obudziłam się cała zlana zimnym potem. Zegarek wskazywał na 1:56. Wiedziałam, że jeśli znowu zasnę, sen powróci.
Czekała mnie kolejna bezsenna noc...


Werka

Właśnie skończył się j.niemiecki. Zaraz historia. Kuuurcze!
- Chodź już! - Ponaglała mnie Nadzieja. - Spóźnimy się.
- Chwilkę... - Odparłam.
- Chodź! Ta przerwa ma tylko 5 minut! Nooo... - Jęknęła.
- Momencik! Ok. Już możemy iść. - Stwierdziłam zabierając torbę z parapetu. Nad obróciła się i spojrzała znowu na mnie.
- Już wiem, jak grasz! - Wykrzyknęła rozbawiona.
- Nie wiem o co ci chodzi... - Udawałam głupa.
- Ha! Rozgryzłam cię! - Odrzekła z tryumfem. - Czekałaś na naszego przystojnego Mistera P! Werciu, łobuzie!
- No, co? - Spytałam z miną niewiniątka.
- Nic. - Odparła wyjąc ze śmiechu, odwijając kolejnego lizaka.


Szimi

Cały dzień chodziłam jak zombi. Nocne koszmary dały mi w kość. Czułam się gorzej niż po Sylwestrze.
- Co jest? - Spytała Weronika podtykając mi kubek z kawą pod nos.
- Zbawicielko... - Wychrypiałam siorbiąc łapczywie czarny napój.
- Ale, cukier... - Wyjąkała Wera.
- Nie ważne. - Stwierdziłam wyrzucając pusty styropianowy kubek do przeładowanego kosza.
- To co jest? Wyglądasz strasznie. - Powiedziała z troską.
- Noo... - Odpowiedziała Nadi przeciągając samogłoskę "o" i uśmiechając się łobuzersko. - Wyglądasz gorzej niż zwykle.
- Dzięki. - Szepnęłam posyłając jej złowieszcze spojrzenie, na które w odpowiedzi puściła mi "oczko". - Miałam koszmary senne.
Uuuu...- Odpowiedziała Werka. - A czy my przypadkiem nie jesteśmy za stare a koszmary?
- Definitywnie. - Ucięłam. - Aha! Idzie historyk.


Trochę przydługi był ten odcinek, ale mam nadzieję (Nadzieję ? ), że się podobało
Następny czeka na chęć przepisania